Thurston Moore
Sleutelplaten

De plaat die mij terugvoert naar mijn kindertijd:

THE KINGSMEN – LOUIE LOUIE

1964

‘De eerste rock-‘n-rollplaat die ik hoorde. De plaat kwam uit in 1964, ik ben van 1958 dus ik moet een jaar of zes geweest zijn. Het nummer stond heel lang in de hitparade destijds. Het was mijn vijf jaar oudere broer die de single in ons huis deed belanden. Hij maakte mij wijs dat hij het was die dat plaatje gemaakt had. Goedgelovig dat ik was heb ik een tijdje gedacht dat dat waar kon zijn. De muziek was nieuw en het draaien ervan bracht altijd veel lol. Mijn fantasie sloeg erbij op hol. De tekst was verbazingwekkend. Al met al was het compleet iets anders dan de klassieke muziek die mijn vader altijd draaide. Hij speelde zelf ook klassiek piano. Jazz, blues en zeker pop was er niet in huis. Zelfs de radio zette hij nooit aan. The Kingsmen veranderden veel. Ik vond Haunted Castle, de B-kant, nog beter dan Loue Loue. Het is tot op de dag van vandaag wellicht nog altijd mijn nr. 1 popsong ever. Het is een instrumentaal nummer, met een geweldige spooky vibe (hij trommelt het nummer met de handen op de tafel van het Brusselse restaurant). Heel minimalistisch allemaal, maar wel met vier akkoorden die raak waren. Erg aantrekkelijk en op een bepaalde manier zijn die akkoorden volgens mij zelfs verwant aan Smells Like Teen Spirit van Nirvana.’

De eerste plaat die ik van mijn eigen spaarcenten kocht:

THE ROLLING STONES – THEIR SATANIC MAJESTIES REQUEST

1967

‘Daarvóór kocht mijn moeder wel eens een plaatje voor me. De eerste met eigen zakgeld, maar wel nog samen met mijn moeder naar de winkel gaand, was een exemplaar van Their Satanic Majesties Request. Tip van mijn oudere broer. Hij had me vooraf die kleurrijke hoes laten zien zodat ik die in de winkel zou herkennen. Ik had als ventje van tien jaar werkelijk geen idee wat ik kocht en was eenmaal in de winkel zelfs de naam van de band vergeten. Maar die hoes en titel spraken me alvast aan. Ik heb de plaat vervolgens grijs gedraaid. Later las ik dat critici het niet als een van de hoogtepunten uit het oeuvre van The Rolling Stones beschouwen. ‘Belachelijk gekke liedjes, verzonnen nadat ze Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band van The Beatles ontdekt hadden’, zo stond er in recensies te lezen. Daar was ik het niet mee eens. Er staan een aantal heel sterke songs op, zoals Citadel. Ook een nummer dat mij bang maakte, vanwege een huilende baby. Dat was toen ik de plaat draaide terwijl een keer alleen thuis was. Ik begrijp inmiddels ook dat de meezingbare opener op Sgt. Pepper’s gebaseerd is. Ook John Lennon, zo las in een interview met Keith Richards, had negatief op het album gereageerd: ‘Iedere keer als wij met The Beatles iets verzinnen, maken The Rolling Stones daar een eigen versie van.’

De beste plaat uit mijn periode als teenager:

PATTI SMITH – HORSES

1975

‘Het ticket naar mijn nieuwe leven in 1975. Ik had eerder al een single van Patti via de post besteld. Ze maakte snel naam in de alternatieve rockwereld. Ik kende haar uit het maandblad Creem. Interessante dame. Naast recensies drukte dat magazine ook een paar van haar gedichten af. Voor het eerst leerden ook mensen buiten New York haar zo kennen. Haar integriteit sprak me aan. Ook werd ik gefascineerd door de altijd bijzondere foto’s die ik van haar zag. Horses heb ik meteen na de release aangeschaft, als zeventienjarige, gek van muziek inmiddels. Ze noemden het art punk. Het was een geweldig album, geproduceerd door John Cale. Ze koos altijd goede producers. Later werkte ze onder meer met Todd Rundgren, een muzikaal genie die ik ook al jong op mijn radar had.’

De plaat waardoor ik besloot zelf muzikant te worden:

RICHARD HELL & THE VOIDODS – BLANK GENERATION

1976

‘Ik bedoel hier de 3-track EP en niet het gelijknamige album. De manier waarop hij zong was voor mij een openbaring: O, dus je kunt wel degelijk doen wat je wilt op een plaat, en hé, je hoeft helemaal niet zo perfect te kunnen zingen als de zanger van Led Zeppelin. Dat wist ik ook al wel van Captain Beefheart, maar dat was in mijn ogen toch meer een freak. Richard Hell was ook wat raar en weinig standaard. Hij zag er met zijn korte haar ook allesbehalve uit als een prototype rockster. Bovendien jankte hij op een manier die ik anderen nog niet eerder op een plaat had horen doen. Op die manier met je stem omgaan, dat was nieuw voor mij. Zo wilde ik ook klinken. En dat kon, want Hell was het levende bewijs dat alles helemaal niet zo perfect hoefde te zijn. Je kon dus in armoede leven en van belang zijn in de rockwereld. Patti Smith was ook belangrijk in mijn leven, maar onbereikbaar, zo ervaarde ik dat toen. Tom Verlaine, net als Hell van Television, was ook een held, maar hij was voor mij toch meer een hi-tech muzikant. Richard Hell was van de straat. Goede naam ook. Hij paste beter bij mij.’

De ultieme gitaarplaat:

JOHNNY WINTER – STILL ALIVE AND WELL

1973

‘Zijn post-rehab album. Afgekickt van de heroïne maakte hij dit verschroeiende album. Winter staat daarop in brand. Eerder had hij al het geweldige Second Winter gemaakt, een album met drie plaatkanten bluesrock. Op Still Alive And Well flirtte hij tevens met de glamourkanten van de hardrock. Hij werkte daarop samen met Rick Derringer die de plaat produceerde, op een paar tracks meespeelde en de titelsong schreef. Johnny Winter is een gruwelijk goede gitarist met een gigantisch kennis van alles wat met blues- en rootsmuziek te maken heeft. Hij had niet alleen alles van de oude blues-iconen in zijn vingers, hij voegde daar ook veel vuur van zichzelf aan toe. Hij mocht ook niet voor niets eens met Jimi Hendrix jammen.’

Beste album ooit gemaakt in New York:

THE VELVET UNDERGROUND – THE VELVET UNDERGROUND & NICO

1967

‘Dat is ongetwijfeld het debuut van Velvet Underground. Wie hebben ze niet beïnvloed? Iedere band wilde daarna herkend worden als afkomstig van New York, alleen vanwege die plaat. Die was zowel radicaal als toegankelijk. Extreem, experimenteel en toch ook prettig om naar te luisteren. Anders dan toen de plaat verscheen is er inmiddels heel veel gezegd en geschreven over de nu als klassieker te boek staande plaat. Over de rol van Andy Warhol, de duistere poëzie van Lou Reed en de taboedoorbrekende onderwerpen. De plaat bevatte heel sfeervolle, bijna lieve popliedjes, maar dus ook een bizarre song als Heroin. Veel andere muzikanten zaten in die periode met het hoofd in de wolken. Ze waren bezig met vrede en liefde en deden in 1967 plots massaal bloemen in het haar. The Velvet Underground kwam met dit album. Het echte werk.’

De plaat waarvan niemand geloofd dat ik het een meesterwerk vind:

LANA DEL REY – BORN TO DIE

2012

‘My guilty pleasure. Het is een ontroerend mooie plaat die me steeds opnieuw raakt. Erg stil en stijlvol. Door majors op dit niveau ondersteunde en gepushte popmuziek is heel vaak irrelevant. Dat was deze plaat niet. Dit was onderscheidend en verkocht toch vele miljoenen exemplaren. Een prestatie van formaat.’

De plaat die iedereen moet beluisteren om mij beter te leren kennen:

LITTLE JOHNNY JEWEL – TELEVISION

1975

‘De debuutsingle van Television. Ik werd er op gewezen door een vriend. Hij vertelde me dat die song over mij handelde. Hij had gelijk. Ik stond perplex, de eerste keer dat ik de song hoorde. Het karakter waar de song over handelde, dat was ik. Ik herkende me er helemaal in. Het was mijn identiteit. Ik moest laatst nog eens aan het nummer terugdenken. Tijdens het afscheid van de vriend die me destijds op het lied had geattendeerd. In de jaren tachtig is ons contact wat verwaterd, maar hij is altijd een van mijn beste vrienden gebleven. Hij is op 50-jarige leeftijd aan kanker overleden. Een plaat die ik zelf maakte en ook veel over mij zegt is   Demolished Thoughts. Die akoestische, door Beck geproduceerde plaat is gemaakt in de periode van mijn scheiding van Kim Gordon. Trieste liedjes, refererend aan wie ik toen was en hoe ik me voelde. Voor een blijer beeld is het nieuwe Rock N Roll Consciousness dan weer beter geschikt. Dat hoor je in de teksten, maar zeker ook in de muziek. Steve heeft wederom een aantal coole ideeën en drumt soms prachtig jazzy, de onnavolgbaar sterke gitaarsolo’s zijn van James. Ik mocht me beperken tot de noise die je daarachter hoort. Waarom de single Cease Fire niet op het album staat? Dat nummer bezit een totaal andere energie. We namen tien tracks op tijdens de sessies voor het album. Daar zijn er vijf van op de plaat gekomen. De versie van Cease Fire die ik gratis loste komt uit een andere sessie, met een andere drummer. De boodschap ‘melt down your guns and kiss your neighbour’ lijkt me duidelijk. Die is niet specifiek bedoeld voor Trump. Die man is niet voor rede vatbaar en kan amper lezen. Of misschien als je het print in een heel groot lettertype. Natuurlijk is het belachelijk dat mensen zich met wapens op zak veiliger voelen. Ik schreef het nummer naar aanleiding van een opmerking van mijn 22-jarige dochter. Zij behoort niet bang te zijn als ze ’s nachts een bioscoop verlaat, maar ze zei dat soms wel te zijn. Genoeg is genoeg, dacht ik. Hoe ouder ik word, hoe meer ik me als een links radicaal ga gedragen. Ik was ook enorm opgelucht dat Geert Wilders niet de verkiezingen in Nederland won.’

De plaat waarop ik jaloers ben omdat ik die niet zelf maakte:

DINOSAUR JR. – YOUR LIVING ALL OVER ME

1987

‘Overal waar wij ons ophielden, was die plaat luid te horen. Iedereen in onze nabijheid had het erover toen die plaat uitkwam. Dat kan natuurlijk liggen aan de plekken waar we kwamen, maar dat was ook volkomen terecht. De plaat is in New York opgenomen met Wharton Tiers, die ons debuut had geproduceerd. In die periode fungeerde Dinosaur Jr. regelmatig als support-act van Sonic Youth. Daarna trokken ze zelf de zalen van het clubcircuit vol. Missie volbracht. Dinosaur Jr. was één groot noise experiment met een gitaargrootheid aan het hoofd. Het klonk nieuw, het was mooi en het blies je omver. Ik was vooral jaloers op het spel van J. Mascis. Hij was in zijn solo’s compleet onvoorspelbaar en ging volledig los. Daarmee vergeleken was ik een berekenend type.’

De beste plaat die ik onlangs kocht:

RHYS CHATHAM – PHYTAGOREAN DREAM

2016

‘Twee plaatkanten vol innemende muziek. Hij is een van die componisten die steeds met nieuwe ideeën gitaarmuziek ontwikkelt. Academisch en geestverruimend. Hij draait al heel lang mee. Hij was ooit pianostemmer, in zijn jonge jaren. Ik koop niet veel nieuwe muziek. Zeker niet fysiek, want daar heb ik helemaal geen plaats voor in mijn kleine appartement in Londen. Als ik fysiek vinyl aanschaf, dan zijn het meestal verborgen plaatjes uit een ander tijdperk. Maffe avant-garde of jazz. Laatst vond ik weer een paar te gekke exemplaren, in Tune-Up, die geweldige platenzaak van mijn vriend Carlo Andriani in Antwerpen. Ik woon momenteel op twee plaatsen. Ik reis op en neer tussen Connecticut en Londen, want daar woont mijn band. Ik ben dol op Europa. In Amerika moet je momenteel niet teveel zijn, met dank aan de mensen die daar nu aan de macht zijn. Ik ga er eigenlijk alleen nog heen als ik mijn dochter en moeder te lang mis. Daarnaast ben ik ook echt verliefd geraakt op Europa. Op het zuiden, vanwege de zon, maar vanwege de mensen, de mentaliteit en de geschiedenis op op andere plaatsen. Steden als Kopenhagen, Stockholm, Amsterdam en Brussel zijn geweldig. Ik pas hier als lange blonde man naar het schijnt perfect, volgens Geert Wilders toch…’