Steve Harley & Cockney Rebel
‘Niet meer de oudste teenager in town’

De start van zijn band Cockney Rebel was overweldigend. Hij had amper een contract voor drie albums getekend bij EMI of debuutsingle Sebastian was in Nederland al een grote hit. “Het was een vreemd stuk muziek voor die tijd. Afwijkend als single, vanwege lengte, opbouw, productie en arrangement. Sommige radiomakers van de BBC hoorden er een meesterwerk in, de bazen van EMI niet eens een single. Heel frustrerend. Ik was bijzonder boos en wilde meteen weg bij EMI. Dat kon niet. Ze vonden me arrogant. Dat was ik niet. Wel vol zelfvertrouwen. Ik snapte dat Sebastian afweek, maar begreep niet dat de track in de U.K. geen kans kreeg. In andere Europese landen scoorde de song wel. Nederland liep voorop. De dj’s hoorden wel de potentie en ons optreden in Top Pop deed de rest.”

De Londense band zag er extravagant uit, de muziek bevatte naast pop invloeden uit de folk, symfonische rock en klassieke muziek. “Er waren in 1972 en 1973 enorme veranderingen gaande in de muziekwereld. David Bowie werd populair, Roxy Music kwam opzetten, T-Rex scoorde hits. Marc Bolan was een goede vriend van me. Ze presenteerden zich allemaal op een speciale manier, er was veel glitter en glamour. Wij van Cockney Rebel deden daar qua uiterlijkheden even hard aan mee. Toch heb ik me nooit deelgenoot gevoeld van de glamrock.”

Terugkijkend beseft de in 1951 als Stephen Nice in Deptford (Groot-Londen) geboren zanger/componist dat het succes van Sebastian deels ook aan anderen te danken was. “Het liedje was goed. Dat wist ik, want ook alleen met mijn akoestische gitaar bleef het overeind toen ik dat vóór de studio-opname op de hoek van de straat en in metrostations speelde. Producer Neil Harrison hoorde er de gigantische song in die het uiteindelijk geworden is. Hij had een blanco cheque van EMI gekregen en liet een veertig man sterk symfonieorkest aanrukken. Ik hoorde als knulletje van 22 jaar hen mijn song spelen. Dat doet wat met je. Ik was ontroerd en wist amper wat me overkwam. Mijn liedje, zo krachtig, zo intens. En toen wist ik niet nog niet eens dat hij ook nog een 16-man sterk koor opgetrommeld had.”

Het aanhoren van de orkestrale versie van zijn eigen lied voelde aan als het ondergaan van een van zijn meest heftige lsd-trips, zo blikt Harley nu terug. “Terwijl ik op dat moment volledig clean en nuchter was. Voor de orkestrale arrangementen werd de toen amper 24-jarige Andrew Powell ingehuurd. Het was de eerste klus van de net van het conservatorium in Cambridge komende muzikant. Hij stelde me steeds voor hier nog een French horn en daar nog een hobo extra toe te voegen. Ik was een simpele Londenaar feitelijk en liet het gebeuren. Het overkwam me en ik vond het prachtig! Powell maakte daarna onder meer Music met John Miles en leidde The Wuthering Heights van Kate Bush in juiste banen. Sebastian vormde ook het startpunt van zijn carrière.”

Tot op de dag van vandaag wordt er over de inhoud van de tekst van de song Sebastian flink gediscussieerd. Sommigen zijn ervan overtuigd dat het over Steve zelf gaat, over vrije liefde, homofilie, uiterlijkheden, drugs en hallucinaties. “Ik heb de songtekst nooit verklaard. Misschien ook wel omdat ik alle interpretaties mooier vind dan de waarheid, als die al zou bestaan. Wat ik me kan herinneren van de tijd dat ik de tekst schreef is dat ik er net een periode van 9 maanden op had zitten waarin ik vooral down en out was. Ik had een jaar lang veel lsd gebruikt. Sebastian was mijn kijk op de wereld om mij heen. Veel camp vooral. Zij die gay waren durfden plots uit de kast te komen, iedereen gooide zijn vleugels uit, wierp maskers af of zette er uit extravagante overwegingen juist weer op. Ik zag het gebeuren en schreef het op. Het was de kroniek van een 22-jarige. Mijn meest gebruikte verklaring is dat het 7 minuten uit het anno 1972 betrof. Niet specifiek mijn leven. Want ik kan je één ding garanderen, ook toen was ik 100% heteroseksueel. Ik schrijf overigens nog altijd songs. Tekstueel minder vaag en mysterieus dan Sebastian. Ik ben nu sentimenteler en schrijf alleen nog waarheden op. Ik was lang genoeg de oudste teenager in town.”

Steve Harley garandeert dat Sebastian tijdens de komende tournee een stevige bombastische versie krijgt. In zijn 6-koppige band zit nog altijd drummer Stuart Elliot van Cockney Rebel, maar ook de veelzijdige toetsenist James Lascelles en violist Barry Wickens. “Als die laatste zijn effectenpedaal intrapt, hoor je een tienkoppige strijkerssectie.” Harley zelf zal tijdens de ruim twee uur durende shows noodgedwongen vanop een stoel gitaar spelen en zingen. “Ik heb tien maanden geleden mijn heup gebroken. Uitgegleden op een gladde houten vloer. Krak.” Na wat gouden platen heeft hij nu ook een stalen plaat met schroeven. “Ik heb geen pijn. Eigenlijk voel ik nog altijd niets. Heel vreemd. Een optreden lang staan, dat is te vermoeiend. Dat doet aan de intensiteit van de show verder weinig af. Gaat prima zo!”