Mozes and the Firstborn

Vorige zomer viel me op Best Kept Secret op hoeveel bezieling dit in 2010 gestarte viertal uit Eindhoven nog altijd bezit. En hoe ondergeschikt technisch vermogen is aan energie en goede ideeën. Onbevangen popmuziek maken, gebaseerd op muziek uit de platenkast van je vader (Dadcore), live met wat extra decibellen, in de studio net ietsje subtieler (om de verstaanbaarheid en de meeblèrfactor van een liedje als Hello over Rosalie thuis te vergroten), daar draait het om. Goede hooks bedenken, het blijft een kunst op zich, ook al liggen die soms wat verder weg van de garagerock en psychedelica, en werden ze door verschillende producers – Chris Coady (Beach House, Slowdive), Roland Cosio (Together PANGEA) – in verschillende studio’s vastgelegd. Eigenlijk staan er maar elf nieuwe liedjes op Dadcore. De overige zeven tussen de tracks zwevende breaks zorgen met wat noise, lo-fi-opnames (Fly Out had van Guided By Voices kunnen zijn) en andere ongein steeds voor een refresh-momentje. Om daarna extra te kunnen genieten van een nieuw, alleen op het eerste gehoor recht-voor-zijn-raap klinkend gitaarpopliedje. Het akoestische Amen is zo’n culthit, evenals het veel luidruchtiger beginnende If I. Maar vergis je niet. Popparels zijn het. De zoveelste Amerikaanse tournee van Mozes And The Firstborn (dertig shows in een maand) en hun plek daar op Burger Records bewijzen dat ze dat daar over die plas ook heel goed snappen.